نظام جمهوری اسلامی هرگز تا این اندازه از نظر اقتصادی ضعیف نبوده و مردم تا این حد نسبت به آن بی‌اعتماد نبوده‌اند. هم‌زمان با تلاش‌های تبلیغاتی محمدجواد ظریف و لابی‌گران نظام برای لغو تحریم‌ها و گرفتن وام از صندوق بین‌المللی پول جهت سرازیر کردن پول نقد به جیب‌های گشاد نظام که البته هنوز به‌جایی نرسیده، از یکسو با فرستادن پیام به موبایل‌های مردم برای لغو تحریم‌ها امضا جمع می‌شود و از سوی دیگر دفتر علی خامنه‌ای زیر نام کُرونا از مردم کمک مالی می‌خواهد! این در حالیست که منابع مالی جمهوری اسلامی، از بنیادهای تحت نظارت خامنه‌ای تا اماکن مذهبی مانند آستان قدس رضوی و همچنین خانواده‌های مافیایی نظام، چون مار بر گنج‌های بادآورده چنبره زده‌اند.
ولی امروز در شرایطی بسر می‌بریم که خود نظام نیز قادر به پیش‌بینی حتی کوتاه‌مدت وضعیت خود و جامعه نیست. درست است که مقامات با استفاده از امکاناتی که مردم در اختیار ندارند و با دوری از هر آنچه سلامت و جان مردم را به خطر می‌اندازد، خود را حفظ می‌کنند اما نمی‌توانند تضمین بدهند که پس از دوران بیماری کووید ۱۹، گرفتار بلایی بدتر از آن نشوند: جنبش‌های اعتراضی مردمی که به دلیل تشدید مشکلات اقتصادی بر اثر کُرونا واقعاً دیگر چیزی برای از دست دادن ندارند. فشارهای روحی و روانی ناشی از بیماری و مرگ و معیشت، بعید است بغض جامعه را علیه رژیمی که نقش تعیین‌کننده و تصمیم‌گیرنده در این اوضاع بازی می‌کند نترکاند.
در این میان، در توازن نیروهای اجتماعی که بر بستر اطلاعات و آگاهی‌های چهل سال تجربه شکل‌گرفته، آن صدایی بیشتر به گوش می‌رسد که برخاسته از اعماق و خودآگاهی تاریخی است و بر هویت ملی و دستاوردهای دوران پهلوی تکیه دارد. اگر جمهوری اسلامی پس از پایان جنگ هشت‌ساله و دوران رفسنجانی با انبوهی از مشکلات سیاسی و اقتصادی، توانست با «پروژه اصلاحات» هم سرکوب در داخل را ادامه دهد و هم نیروهای خارج کشور را دچار انشقاق کند، اما این پروژه نیز به دلیل ناکارآمدی محتوم رژیم دیر یا زود به بن‌بست می‌رسید. هدف نظام از پروژه اصلاحات نه اصلاح حکومت و تأمین حقوق مردم بلکه ناکار کردن مخالفان و دگراندیشان بود که با قتل‌های زنجیره‌ای در داخل و ترور در خارج موفق شد! اما جامعه خاموش نماند و قشرهای متوسط در ۷۸ و ۸۸ و وسیع‌ترین قشرهای زحمتکش و بی‌بهره از سفره انقلاب در ۹۶ و ۹۸ به میدان آمدند و بازهم خواهند آمد.
اکنون تمام تمرکز نظام با انواع ترفندها در فضای واقعی و مجازی به‌طور مستقیم و غیرمستقیم بر سر تخریب همین نیروست که در میان مردم پایگاه اجتماعی و تاریخی دارد: نیرویی که با دفاع از دموکراسی، حقوق بشر و تمامیت ارضی، گرد رضا پهلوی به‌عنوان نماد ملی و مورد اعتماد شکل می‌گیرد تا راه را برای تصمیمات سرنوشت‌ساز مردم و گشودن چشم‌انداز یک ایران آباد و مرفه و معتبر در منطقه و جهان باز کند.
الاهه بقراط
