فردوسی بزرگ سرنوشت و سرگذشت قهرمانان شاهنامه را گاه «بازی نغز روزگار» دانسته و به آنان که گمان می‌کنند همه‌چیز در چنته دارند، هشدار می‌دهد که این «بازی نغز» به آن‌ها خواهد فهماند همچنان باید نزد آموزگار و تجارب زندگی بنشینند!
واقعیت این است که روایت‌ها و اسطوره‌ها و به‌طورکلی هر آنچه در عرصه فرهنگ و هنر و ادبیات آفریده می‌شود نمی‌تواند از زندگی واقعی نشأت نگرفته باشد حتا آن‌هایی که به علمی- تخیلی مشهورند! از داستان‌های ژول‌ورن که به علوم تجربی مربوط می‌شود و رمان‌های جرج ارول که به علوم انسانی برمی‌گردد تا میتولوژی یونان و افسانه‌های ادیان و اسطوره‌های ایران ازجمله در شاهنامه که تصور می‌شود تخیل محض هستند درحالی‌که مضامین آن‌ها نه‌تنها واقعی است بلکه مشترک و همیشگی‌ست: نیاز به آزادی، آبادی، امنیت و جنگ همیشگی قدرت بین مردم و ضد مردم و چهره‌های شاخصی که این دو جبهه را در جغرافیای معین سرزمین‌ها نمایندگی می‌کنند.
آیا در دوران شگفت‌انگیزی زندگی نمی‌کنیم که از نزدیک شاهد یکی از این نبردهای همیشگی و اسطوره‌ای بین مردم و ضد مردم، جامعه و ضد اجتماع، ترقی و ارتجاع، آزادی و استبداد و در یک‌کلام، بین نور و تاریکی، هستیم؟ دورانی که از روزهای انقلاب مشروطه در تاریکی قجر آغاز شد و به‌روزهای درخشان پهلوی رسید و سپس توسط سیاهی‌های انقلاب اسلامی بلعیده گشت تا درنبردی دیگر، ذرّه ذرّه نور آگاهی و آزادی در سراسر جامعه منتشر شود. نبردی که نه‌تنها رهبر جمهوری اسلامی را به «ضحاک» معروف کرده، بلکه کشتن کودکان و دانش‌آموزان برای سیر کردن افعی قدرتی که بر آن چنبره زده، داستان ضحاک قرن بیست و یکم را باورناپذیرتر از ضحاک تخیلی کرده است! این ضحاک از یکسو علاوه بر جان مردان جوان، دست تجاوز و تطاول به دخترکان دانش‌آموز نیز دراز کرده و از سوی دیگر، کاوه و فریدونی که در طول این سال‌ها پرورش‌یافته و سرانجام به میدان آمده، نه یک‌تن یا یک مرد، بلکه یک ملت با هر دونیمه‌ی زن و مرد خود است! آیا رویدادهای واقعی ایران معاصر فراتر از تخیل نیست؟!
این روزها، بهمن که در معنی نیک‌اندیش و نیک‌نهاد است ولی در انقلاب اسلامی و جمهوری‌اش با شرّ و خونریزی بر سر یک ملت و مملکت آوار شد، مغلوب آبان می‌شود؛ ماه آب و آبادانی که روز کوروش بزرگ بر تارک آن می‌درخشد. روزی که در سال ۹۵، بیش از یک سال پیش از دی ۹۶، با جمعیت انبوه در پاسارگاد به حکومت چنان هشدار داد که از آن به بعد آرامگاه کوروش را در این روز به روی مردم بستند! غافل از اینکه اعتراض و انقلاب در اذهان روشن شکل‌گرفته و میل به آزادی قدرتمندتر از همیشه در رگ‌های ایران جاری‌شده تا بنیاد این نظام ضد بشری را بر باد دهد.