آزادی بیان، یکی از حقوق بنیادین بشر، پایهای برای جامعهای آزاد، پویا و پیشرفته است. در کشوری مانند ایران با تاریخ غنی فرهنگی و تمدنی، سرکوب آزادی بیان نه تنها حقوق شهروندان را نقض میکند، بلکه مانع پیشرفت علمی، هنری و اجتماعی میشود. وقتی صدای مردم خاموش شود، فساد رشد میکند، نوآوری متوقف میگردد و یگانگی ملی تضعیف میشود.
آزادی بیان به معنای حق هر فرد در ابراز عقاید، انتقاد از قدرت، انتشار اخبار و افکار بدون ترس از سرکوب است. این آزادی باید در چارچوب قانون و احترام به حقوق دیگران تضمین شود؛ نه به قیمت توهین یا تحریک خشونت، بلکه برای تقویت گفتگوی سازنده. رسانههای مستقل، روزنامهها، شبکههای اجتماعی و تجمعات مسالمتآمیز باید بدون سانسور یا تهدید فعالیت کنند.
در نظام دمکراتیک واقعی، حاکمیت قانون از آزادی بیان حفاظت میکند. هیچ مقام یا ایدئولوژی نباید بتواند صدای مخالف را خفه کند. جدایی دین از سیاست نیز به این آزادی کمک میکند تا بیان عقاید مذهبی یا غیرمذهبی بدون تبعیض ممکن باشد. برابری همه شهروندان، فارغ از جنسیت، قومیت یا باور، ایجاب میکند که زنان، اقلیتها و جوانان نیز صدای برابر داشته باشند.
آزادی بیان موتور محرک ترقی است؛ از مشروطه تا امروز، هرگاه صدای ملت شنیدهشده، ایران پیشرفت کرده است. سرکوب آن، کشور را به عقب رانده و بحرانهای اقتصادی و اجتماعی را تشدید کرده است.
زمان آن رسیده که همه نیروهای آزادیخواه برای احیای این حق اساسی متحد شوند. ایران آینده باید جایی باشد که انتقاد سازنده جشن گرفته شود، نه مجازات. با آزادی بیان، ملت میتواند سرنوشت خود را بسازد و بهسوی ایرانی آباد، متحد و مرفه گام بردارد.
امیر تیموری دهکردی
عضو حزب مشروطه ایران
(لیبرال دمکرات)
