به‌جز بیماری کووید ۱۹ و ویروس کرونا که بحرانی جهانیست و کسی فکر نمی‌کرد با گذشت دو سال همچنان ادامه داشته باشد، برای ایران شیوع این ویروس فقط بر ده‌ها مشکل دیگر اضافه شد.
اگر کشورهای عادی راهکارهایی در پیش گرفتند تا هم از میزان ابتلا و مرگ‌ومیر و هم پیامدهای اجتماعی و اقتصادی آن بکاهند، جمهوری اسلامی از اول با حفظ ایمنی زمامداران و مقامات خود با امکاناتی که شهروندان عادی از آن‌ها بی‌بهره‌اند، در عمل آنچه را به «ایمنی گلّه‌ای» مشهور است در پیش گرفت تا هرچه بیشتر، آنان که باید، مبتلا شوند و اگر هم مُردند که مردند! ممنوع کردن واکسن‌های معتبر از سوی علی خامنه‌ای رهبر نظام نیز ازجمله در خدمت همین «راهکار» بود! اکنون مقامات مسئول در حالی کاهش مرگ‌ومیر کرونایی را به‌حساب خود می‌نویسند که کافیست به آمار آرامستان‌های کشور از زمستان ۹۸ به بعد مراجعه شود تا ابعاد کشتار «ایمنی گلّه‌ای» را دریافت.
مشکل دیگری که همچنان تداوم دارد و از شدت تکرار به مرحله تهوع رسیده، برنامه اتمی جمهوری اسلامی و مذاکرات مربوطه است! تکراری که از دوران محمد خاتمی شروع‌شده و هر هشت سال با تغییر دولت و بازیگران مثل «بحرطویل» ادامه پیدا می‌کند. قابل‌توجه اینکه جمهوری اسلامی با دولت‌های «اصلاحات» خاتمی و «تندرو» احمدی‌نژاد و «اعتدال» روحانی و حالا «انقلابی» رئیسی، برنامه‌های خود را پیدا و پنهان پیش برده و غرب و چین و روسیه هم می‌دانند! از همین رو این احتمال که سرنوشت برنامه اتمی جمهوری اسلامی درگرو توافق آن‌ها بر سر منافعی فراتر از ایران است، بیشتر قابل‌تأمل می‌شود.
یک موضوع تکراری دیگر که گاهی جنبه‌های خنده‌دار پیدا می‌کند، «ایرانیان خارج کشور» و آغوش باز جمهوری اسلامی به روی آنهاست! رفسنجانی و خاتمی گفتند! احمدی‌نژاد و روحانی تکرار کردند و حالا نوبت اعضای دولت رئیسی معروف به «قاضی مرگ» است که برای «ایرانیان عزیز خارج کشور» دانه بپاشند! معلوم نیست درحالی‌که صادراتی‌ها به انجام‌وظیفه و شماری نیز به رفت‌وآمد مشغولند و در تمام این سال‌ها نظام از «راهکار» هایی مانند آدم‌ربایی و ترور نیز استفاده کرده، چشم طمع جمهوری اسلامی به کدام ایرانیان خارج کشور است؟ به آن‌ها که هرگز خام نشده‌اند؟!
و اما مهم‌ترین مشکلی که بدون اغراق ۴۲ سال است به‌طور فزاینده تکرار و انباشته می‌شود، مسائل اقتصادی و معیشتی است که با تأثیرگذاری بر همه عرصه‌های زندگی، از آموزش‌وپرورش تا محیط زیست، در یک چرخه‌ی ناگزیر به افزایش نارضایتی و تکرار اعتراضات می‌انجامد!
در این میان، آغاز هرسال میلادی و خورشیدی اگرچه نور امیدی بر دل‌ها می‌تاباند اما تداوم این مشکلات شیره‌ی جان مردم را کشیده و بنیه‌ی کشور را تضعیف می‌کند. بااین‌همه چاره‌ای جز امید و اطمینان به فرارسیدن نبرد آخر نیست. نبردی که در آن مردم و حقوق آن‌ها پیروزند.
الاهه بقراط
