لیبرال دموکراسی

  جنبشی که با فراخوان همه‌پرسی آغازشده آن سيلابی نيست که شتاب زدگان انتظار دارند. پيام فراخوان بی‌تردید در بيشتر جاها گرفته است. مقايسه صف‌های

  بحث سياسی اين سال‌ها بر سر همين پرسش‌ها بوده است، ظاهرش را هرگونه آراسته باشند. همين ملاحظات بود که هنگامی‌که نخستين نشانه‌های گشايش در

  ایرانیان از گرایش‌های گوناگون، ازجمله آن‌ها که پدرکشتگی‌شان با امریکا به مهروموم‌های جنگ سرد برمی‌گردد می‌توانند از اخلاق مدنی امریکا و پایبندی فرا گروهی

  چنانکه می‌شد پیش‌بینی کرد جمهوری اسلامی در برابر پیشنهادهای اروپائیان هیچ امتیازی نداد و گفتگوها درباره برنامه اتمی خود را بی‌نتیجه گذاشت. آنچه سه

  نوشته‌ای از من درباره کشتار شهریور ١٣٦٧/١٩٨٨ (پیروزی خشم و کین، کیهان ٩ سپتامبر ٢٠٠٤) واکنش‌هایی قابل‌انتظار برانگیخته است که ادامه گفتگو درباره آن

  کشتار شهریور ۶۷/88 زورآزمائی نابرابر دو نیروی سیاسی بود که اگرچه مأموریتشان تفاوت داشت ــ جامعه بی طبقه توحیدی در برابر جامعه بی طبقه

  جمهوری اسلامی نابودی اسرائيل و بيرون راندن يهوديان از آن سرزمين را (پس از آنکه از همه کشورهای عربی زادگاه خود رانده‌شده‌اند و در

  متمدن کردن بحث، درآمدی بر متمدن کردن جامعه ‏است، یعنی چیره شدن روحیه لیبرال بر فرهنگ ‏استبدادی و مطلق اندیش. اینکه میگوییم عقیده ‏فلان

  القاعده از ناچاری یا شناخت فرصت، خود را به ‏عراق انداخته است و بجای امریکا هر چه مستقیم ‏تر با اکثریتی از عراقیان رویارو

  ما در ایران بر سر كوهى از مشكلات نشسته‌ایم. ‏هیچ گوشه‌اى را نمی‌توان یافت كه نیازمند اراده ‏استوار و روشن‌بینى و ظرفیت اخلاقى استثنائى