لیبرال دموکراسی

فراخوان ملی رفراندم که با چنان تحرکی آغاز شد اکنون به رکود افتاده است. سه عامل مهم در اين رکود ــ گذشته از اينکه بهر

  در آن دویست سال ایرانیان بسیاری به هندوستان مهاجرت کردند تا در آنجا کیش و آئین خود را نگهدارند؛ یا به چین رفتند و

  جمهورى اسلامى در زير نام استقلال با همه توان مى‌كوشد از سوئى تماس ايرانيان را با جهان بيرون محدود كند و جلو «هجوم فرهنگى»

  همه پرسی به شرط تفاهم درباره فرایند آن بهترین راه برقرای یک نظام دمکراتیک است. برداشت کسانی از همه پرسی آن است که پس

  هيچ اشکالی ندارد که امريکائيان از راه‌های ‏ديپلماتيک به تروريسم جمهوری‌اسلامی پايان دهند و ‏دست ‏آخوندها را از بمب اسلامی کوتاه کنند (بمبهای ‏غير

  مشروطه‌خواهان، به معنی کسانی که دنبال یک ‏دمکراسی لیبرال با شکل پادشاهی مدرن شده پارلمانی ‏هستند و نه هرکس چنان نامی بر خود گذاشت،

  پیشگوئی آینده کار درستی نیست و مسلم‌ترین ‏ویزگی‌اش آن است که نادرست درمی‌آید. ولی این روند ‏‏اگر ادامه یابد در پایان این دهه خاور

  ایران سرزمین سوانح طبیعی است که کسی انتظارشان ‏را ندارد و روی می دهند، و سرزمین معجزات است که ‏‏همه انتظارشان را دارند و

  جمهوری‌خواهان چه در درون و چه بیرون ایران ‏فراوانند و گروهی از بهترین مبارزان در صف آنها ‏جای ‏دارند ــ زنان و مردانی که

  برای دمکراتها و چپگرایان مخالف، حقوق بشر معنائی جز سلاح مبارزه با رژیم پادشاهی نداشت. آنها که در ‏عمل ثاّبت شد در آزادیخواهی هیچ