آیا می‌توان یک سیاست و اقدام از زمان انقلاب ۵۷ و روی کار آمدن جمهوری اسلامی نام برد که به سود ملت و مملکت بوده باشد؟
به‌جز تازه‌به‌دوران‌رسیدگانی که بدون شایستگی به مال و مقام رسیدند و ریزه‌خوارانی که در خدمت گروه‌های مافیایی ملایان و پاسداران، در داخل و خارج، به خدمتگزاری نظام مشغولند، چه کسانی از این نظام سود برده و از آن رضایت دارند؟ نظام متشکل از اقلیتی که تنها با پول بادآورده و سرکوب بی‌رحمانه استمرار یافته، چه سود همگانی به جامعه رسانده است؟ کدام سیاست را چه در داخل و چه در خارج پیش برده که بر مشکلات نه اضافه بلکه از آن‌ها کم شود؟
آیا آموزش‌وپرورش کشور ارتقاءیافته؟ سیستم بهداشت و درمان بهبود پیداکرده؟ مسائل محیط زیست نه همگام با غرب بلکه همراه با برخی همان کشورهای منطقه مانند عربستان سعودی و اسرائیل موردتوجه قرارگرفته و از کویرزایی و خشک‌سالی و پیامدهای آن کم و بر آب و مراتع و جنگل‌ها افزوده‌شده؟ ارزش‌های اقتصادی و ارزش پول بالا رفته؟ رفاه در سراسر کشور و استان‌های محروم گسترش‌یافته؟ امنیت و آسایش مردم بیشتر شده؟ ناهنجاری‌ها و آسیب‌های اجتماعی و جرائم کیفری کاهش پیداکرده؟ یا اینکه حقوق شهروندان در زمینه‌های مختلف بیش از ۵۷ تأمین و تضمین‌شده؟
بعید به نظر می‌رسد یک انسان سالم و با نگاه و عقل معمولی حتا فقط به یکی از این‌ها و موارد مشابه پاسخ مثبت بدهد. هیچ استناد و شواهد و مدرکی به‌اندازه زندگی روزانه و واقعی خود جامعه بیانگر عمق اضمحلال و سقوط ایران به قهقرا نیست. وگرنه چرا باید «مغزها» و «نیروی کار» و «تولیدکنندگان» و «سرمایه‌گذاران» از زادگاه خود فرار کنند و راهی هر کشوری شوند تا کار و زندگی عادی داشته باشند؟
در تمام ۴۵ سالی که سیستم سیاسی و اجتماعی و اقتصادی در ایران بهم ریخت و کشور به پایگاهی نظامی- ایدئولوژیک تبدیل شد که هم‌زمان خانواده‌های مافیایی جمهوری اسلامی به تغذیه‌ی انگلی از ثروت عمومی کشور مشغول شدند و رژیم با پاسدارانش در کار تشکیل و تأمین گروه‌های نیابتی و شبه‌نظامی در منطقه بود تا آرمان نابودی کشور اسرائیل و سلطه اسلام بر جهان را تحقق بخشد، زندگی ایرانیان به کابوسی تبدیل‌شده که جمهوری اسلامی چون بختک بر آن افتاده است. هر «انتقام سخت» که رژیم از آن سخن می‌گفت، کمانه کرد و به خود مردم ایران برگشت. درواقع، انتقام سخت چیزی جز خود جمهوری اسلامی نیست که از مردم ایران گرفته می‌شود!
اکنون نیز افعی رژیم فرسوده و وحشت‌زده با بازوهای نیابتی‌‌اش در داخل توسط ترور و سرکوب علیه مردم و در خارج با موشک و پهپاد در حالی علیه نظم و حقوق بین‌الملل می‌جنگد که بازی با دُم شیر اقتصاد جهانی در دریای سرخ و آب‌های بین‌المللی بسی فراتر از موضوع اسرائیل و خاورمیانه است و صبر کشورهای قدرتمندِ چه غربی و چه شرقی را به نقطه‌جوش می‌رساند.