روز ۲۵ اردیبهشت ۱۴۰۱ رسانه‌های داخلی اعلام کردند برگزاری تمامی مسابقات فوتبال در کشور بدون تماشاچی شد! وزارت کشور دولت سیزدهم که وزیرش یک پاسدار است که نام وی در عملیات تروریستی خارج از ایران نیز ثبت شده، ناگهان به یاد کرونا افتاده و چون «شیوه‌نامه‌های بهداشتی» در ورزشگاه‌ها رعایت نمی‌شود، دستور داده که «هرگونه مسابقه با حضور تماشاگر در تمامی لیگ‌های برتر یک و دو و سه در ورزشگاه‌ها ممنوع است»!
هنوز مدت زیادی نگذشته، پنجم خرداد یعنی سه روز پس از فاجعه‌ی مرگبار فروریختن ساختمان متروپلِ آبادان، نوحهی «سلام فرمانده» در استادیوم «آزادی» با حضور اقلیتی از طرفداران رژیم و افرادی که به هر دلیلی تن به چنین نمایش‌هایی می‌دهند، اجرا شد. آن‌هم نه‌تنها بدون رعایت «شیوه‌نامه‌های بهداشتی» بلکه مختلط و بدون جداسازی جنسیتی!
نوحه تهییجی و ضد کودک «سلام فرمانده» نه‌تنها به‌شدت جنگ‌افروزانه است بلکه به نظر می‌رسد، تدارک ذهنی و تبلیغاتی برای جنگی است که جمهوری اسلامی در سر می‌پروراند و عین جنگ هشت‌ساله، گویا کودکان و نوجوانان را به‌عنوان گوشت دم توپ در نظر گرفته. صرف‌نظر از اینکه مفهوم «جنگ» حتی نسبت به جنگ آمریکا علیه طالبان در افغانستان و صدام در عراق بسیار تفاوت یافته چه برسد به جنگ ایران و عراق، اما جمهوری اسلامی ثابت کرده پروایی در استفاده از زن و مرد و کودک به‌عنوان «سپر انسانی» در زمین و هوا و مناطق اتمی و موشکی ندارد!
متن این نوحه که مشابه همان کلید پلاستیکی بهشت است که نظام به گردن کودک سربازان می‌آویخت و آن‌ها را به قتلگاه‌های غرب و جنوب کشور می‌فرستاد، به‌خودی‌خود سند جنایت و جنگ‌افروزیست و بااینکه بر ۱۴۰۰ و دهه نودی‌ها تأکید می‌کند اما بعید است «عاشقان ولایت» فرزندان خود را قربانی جنگی کنند که این نوحه آن را ستایش می‌کند.
مدت‌هاست که جمهوری اسلامی برجام در دست‌برسر دوراهی یا جام زهر یا جنگ ایستاده! حال‌آنکه غرب، علاوه بر سازش یا جنگ، راه دیگری دارد که به‌جز جمهوری اسلامی به سود همگان است: حساب روی مردم ایران و پشتیبانی از اعتراضات و حق آن‌ها در خلع قدرت از حکومتی که ضد منافع آن‌ها و کشورشان است! مردمی که یک نظام حقوقی دمکراتیک و سکولار می‌خواهند که گسست انقلاب ۵۷ و نظام برآمده از آن را به تاریخ بسپارد. بیهوده نیست وقتی حکومت برای خود «سلام فرمانده» راه انداخته تا به خود روحیه بدهد، مردم آن را «درمانده» و «وامانده» و «پسمانده» خوانده و فریاد می‌زنند: رضاشاه، روحت شاد! این، همان پل تاریخی از امروز به میراث گذشته برای عبور از گسست ۵۷ و رسیدن به آینده است.