حوادث وحشتناک هفته گذشته در شهر تولوز فرانسه که منجر به کشته شدن کودکان بیگناه یک مدرسه یهودی و معلم آن ها شد و سپس معلوم شد این قاتل همچنین مسئول ترور سه سرباز فرانسوی در آن شهر است، بار دیگر خاطره شبح شوم تروریسم را در اذهان مردم اروپا و آمریکا زنده کرد.
یافتن عامل این عمل وحشتناک و غیر انسانی و سپس اقرار او و کسانش بر انجام این جنایت و اظهار رضایت از موفقیتشان، برای مردم کشورهای غربی بسیارغیرمنتظره و حیرت انگیز است. اما برای ما ایرانی ها که سال ها است قربانی و هدف تروریسم بوده ایم این حادثه فرصتی ایجاد کرده است تا یکبار دیگر مردم دنیای متمدن را از خطر سازش با نظام تروریستی جمهوری اسلامی بر حذر داریم.
برای مردم کشورهای دمکراتیک که حکومتشان ناشی ار اراده ملت است هنوز بسیار دشوار است که قبول کنند در کشور ما تروریسم نه تنها مورد تعقیب قرار نمی گیرد بلکه بر کرسی قدرت نشسته و سرنوشت هفتاد و پنج میلیون ایرانی را در دست خود گرفته است. اگر در کشورهای دمکراتیک حکومت ناشی از اراده ملت است در مورد گذشته و حال جمهوری اسلامی باید گفت این نظام برآمده از ترور و وحشت است. با تروریسم، خشونت و ایجاد وحشت قدرت را قبضه کردند و سپس با اعدام، شکنجه، مجازات های قرون وسطایی و ایجاد محیط رعب و وحشت موضع خود را بر اریکه قدرت تحکیم کردند و امروز همچنان حاکمیتشان را بر ملت اسیر و بی پناه ایران تحمیل می کنند. مجازات های وحشیانه و بازگشت به دوران توحش در هر جامعه ای ایجاد ترس و و حشت می کند. جمهوری اسلامی نیز همانند هیتلر و استالین با اعمال خشونت بی حدو حصر به قدرت رسید و با استفاده از همان وسائل نامشروع به حکومت خود تداوم بخشیده است.
امروز هم بعد از حادثه وحشتناک تولوز یکبار دیگر همانند حوادث یازده سپتامبر مسأله تروریسم و رفتار تروریستی به عنوان مهمترین مسأله جهانی مطرح است. در زمانی که کشورهای غربی، و آمریکا که خود هدف بزرگترین حمله های رژیم تروریستی بوده است، باز هم با این رژیم تروریست سودای گفتگو دارند شاید بی فایده نباشد که یکبار دیگر با استفاده از این فرصت، نقش ترور و وحشت را در ایجاد و تداوم جمهوری اسلامی خاطر نشان کنیم.
تروریسم همانند یک غده سرطانی است که اگر با آن مقابله نشود همچنان به رشد خود ادامه خواهد داد و هرچه در سر راه آن قرار گیرد آلوده و نابود خواهد کرد. با آن که هنوز تعریف جامع و کاملی برای این هیولای ضد بشریت مورد تائید قرار نگرفته است، در سازمان ملل برای اولین بار سعی کرده اند تعریفی قابل قبول به همگان پیشنهاد کنند. اما این تعریف پیشنهادی که در شصتمین سال تأسیس سازمان ملل در مجمع عمومی مطرح شد بازهم مورد تائید و توافق همگان قرار نگرفت. شاید برای پاره ای از خوانندگان جالب باشد که با این که این همه در مورد تروریسم گفته و نوشته اند تاکنون توافق اصولی و یک تعریف بین المللی مورد قبول از تصویب و تأیید هیچ سازمان و مرجع بین المللی نگذشته است.
با این وجود بر مبنای یکی از تعاریف متداول، تروریسم عبارت است از “استفاده غیر قانونی و یا تهدید به استفاده از خشونت به وسیله یک فرد و یا یک گروه علیه افراد و یا گروه های دیگر و یا اموال آن ها با نیت ارعاب و اجبار برای پیشبرد اهداف سیاسی و یا مسلکی”. به صورت ساده تر شاید بتوان گفت هر نوع استفاده نامشروع ازخشونت برای پیشبرد مقاصد سیاسی؛ مسلکی، مذهبی و غیره را باید تروریسم نامید. استفاده از کلمات نامشروع و نظایر آن دقیقاً به این دلیل است که در نظام های قانونی و دموکراتیک استفاده از خشونت فقط در انحصار حکومت قرار دارد آن هم در چهارچوب قوانین و مقرراتی که برمبنای رعایت اصول اعلامیه جهانی حقوق بشرو با ضوابط صحیح قانونگذاری وضع شده باشد.
ماده نُهم اعلامیه جهانی حقوق بشر می گوید :” احدی را نمی توان خودسرانه توقیف، حبس و یا تبعید نمود”. ماده هفده می افزاید:” هر شخصی منفرداً و یا به طور اجتماع حق مالکیت دارد. هیچکس را نمی توان بدون مجوز قانونی از مالکیت محروم کرد. ” انحصار قوه قهریه و اعمال خشونت در دست حکومت های دموکراتیک راه را برای هر فرد یا گروه دیگری که بخواهد اعمال خشونت کند بسته است. از این رو تعریف تروریسم به عنوان استفاده “غیر قانونی از خشونت” باید در این مبحث مطرح شود. صرف نظر از این که چگونه تعریفی برای تروریسم مورد توافق قرار گیرد، یک مرور کلی در مورد تاریخچه ایجاد و تداوم جمهوری اسلامی به خوبی نشان می دهد که “استفاده نامشروع از خشونت” یکی از مبانی اصلی این نظام است. وقتی غربی ها و به ویژه آمریکایی ها درباره تروریسم جمهوری اسلامی سخن می گویند غالباً به حوادث چهارم نوامبر هزارو نهصدو هفتادونه بر می گردند و اشغال سفارت آمریکا در تهران را که با گروگان گیری دیپلمات ها ادامه یافت نخستین عمل تروریستی رژیم جمهوری اسلامی می دانند. اما برای ما ایرانی ها تاریخچه اعمال تروریستی این نظام بسیار با سابقه تر و قدیمی تر از حادثه اشغال سفارت آمریکا و گروگان گیری دیپلمات ها است. در دوران قبل از انقلاب اسلامی حادثه به آتش کشیدن سینما رکس در آبادان که در آن بیش از چهارصد انسان بیگناه زنده سوز شدند یکی از مخوفترین خاطرات تروریستی این رژیم است. با آن که هرگز نگذاشتند مردم همه حقایق را در مورد این جنایت شنیع کشف کنند، قضاوت نهایی جامعه در شناسائی مرتکبین واقعی این جنایت شکی باقی نگذاشته است. آنقدر سند و مدرک وجود دارد که بتوان روزی عاملان واقعی را در یک دادگاه قانونی معرفی ومحکوم کرد. اگر امروز کسی نتواند به دلیل وسواس های ضروری قانون مداری و عدالت خواهی رسماً سران نظام را به ارتکاب آن جنایت محکوم کند، چنین شکی در مورد رفتارآن ها پس از پیروزی انقلاب وجود ندارد.درمورد تیرباران های روی بام مدرسه رفاه و هزاران کشتار دیگر، با احکام قرون وسطایی دیوانه هایی از نوع شیخ صادق خلخالی، هیچگونه نامی جز رفتار تروریستی نمیتوان اطلاق کرد.همه آن اتهام های واهی مانند مفسد فی الارض ، محارب با خدا لاطائلات و چرندیاتی بود که برای ارعاب جامعه و اجبار مردم به تمکین دستورهای غیر قانونی اختراع کرده بودند.
با هر اعدامی بر میزان ترور و وحشت در جامعه افزودند و امکان هرگونه مقاومتی را تضعیف کردند. استفاده از این شیوه تروریستی به سود نظام تمام شد. از آن پس توانستند در مدت کوتاهی بر اوضاع مسلط شوند و هر بار که با مشکلی برخورد می کنند جمعی را به چوبه های اعدام ویاجوخه های تیرباران می سپارند.
کشتار هزاران جوان زندانی پس از نوشیدن ” جام زهر” و قبول آتش بس در جنگ با عراق نمونه ای از این رفتار تروریستی و استفاده از آن برای ارعاب جامعه و پیشگیری از هر نوع عکس العمل احتمالی علیه حکومت بود. امروز هم اگر آنها برنامه تسلیم در برابر آمریکا و کشورهای غربی را بخواهند عملی کنند باز برای ارعاب مردم دست به جنایاتی تازه خواهند زد.
صدورانقلاب تروریستی
موفقیت ظاهری این نحوه عمل در صحنه داخلی موجب شد که به صدور انقلاب تروریستی به منطقه و کشورهای دیگر بپردازند. ایجاد حزب الله در لبنان ، عملیات انتحاری سال هزارو نهصدوهشتادو دو در بیروت علیه قوای فرانسوی و آمریکایی، بمب گذاری در مرکز فرهنگی کلیمیان در پایتخت آرژانتین، فتوای قتل سلمان رشدی و ترور ده ها نفر از مخالفان سیاسی نظام در اروپا و دیگر نقاط جهان، قتل های زنجیره ای در دوران صدارت آقای خاتمی و بسیاری از دیگراعمال تروریستی منتسب به رژیم، همه شواهدی هستند گواه بر طینت پلید این نظام و عوامل آن. غربی ها فقط آنچه را به سر خودشان می آید جدی به حساب می آورند و بلا هایی که این نظام بر سر ملت ایران آورده است در محاسبات آن ها کمتر تأثیری به جا گذاشته است.
امروز که همه سخن از جنگ با تروریسم و ریشه کردن آن را مطرح کرده اند چگونه می توان قبول کرد که پاره ای از کشورهای غربی برای “ایجاد فضای امن در خاورمیانه و پیشگیری از مسابقه تسلیحاتی” با چنین رژیم سفاکی بر سر میز مذاکره می نشینند درحالی که در بسیاری موارد اعمال تروریستی در قلب شهرهای اروپا مانند لندن، برلن و پاریس به دست عوامل این نظام صورت گرفته است و سپس در محاکم صالحه همین کشورهای اروپایی، پس از رسیدگی دقیق رأی به محکومیت عوامل جمهوری اسلامی داده اند. چندین تن از وزرای کابینه آقای احمدی نژاد در کشور آرژانتین هم اکنون به جرم بمب گذاری در مرکز یهودیان در شهر بوئنس آیرس تحت تعقیب هستند و حکم بین المللی جلب آن ها صادر شده است. باز هم در چنین شرایطی امیدوار بودن به توفیق در مذاکرات با جمهوری اسلامی جز پشت پا زدن به منافع ملت ایران و بی اعتنایی به رفتار غیر انسانی این نظام معنا و مفهوم دیگری ندارد.
آنچه در فرانسه روی داد یک امر استثنایی نیست. طبق آخرین گزارش های رسمی کنگره آمریکا جمهوری اسلامی هم اکنون چندین تیم تروریستی در داخل خاک آمریکا ایجاد کرده است و هر زمانی که لازم باشد به آن ها دستور حمله صادر خواهد کرد. اکنون که رژیم به خاطر تحریم های سیاسی، مالی و اقتصادی به ورطه سقوط نزدیک می شود نشستن با این نظام وآغازدورجدیدی از مذاکرات بی حاصل، همانند کمربند نجاتی است که برای غریقی پرتاب شود. هر نوع مذاکره و گفتگو که منجر به تداوم حکومت نامشروع این جماعت شود از نظر ملت ایران محکوم است و به عنوان نوعی اقدام خصمانه علیه منافع ملت ایران تلقی خواهد شد.
هرچند جیره خواران و عوامل دست نشانده جمهوری اسلامی تحت عناوین و نقاب های گوناگون برای حفظ این نظام کوشا هستند، نتیجه اعمال آن ها زمانی مؤثر خواهد بود که اکثریت ایرانیان مبارز در خارج از کشور نتوانند فریادرسا و یکپارچه دادخواهی و تظلم خود را به گوش جهانیان برسانند.
پاریس : ۲۸ مارس ۲۰۱۲