آنچه میخوانید، آخرین سرمقاله من در کیهان لندن در دور جدید آنلاین پس از ۵۳۵ شماره است.
خیلی سال پیش در مطلبی نوشتم که «کیهان خانه من است» و اکنون در این سرمقاله شماره ۵۳۶ یادآوری میکنم که همکارانم در این رسانه مثل خانواده دوم من هستند.
امسال، سی سال از همکاریم با کیهان لندن میگذرد؛ یعنی پنج سال پس از آنکه خانهام، ایران را، به اجبار در پایان سال ۱۳۶۷ بهطور غیرقانونی ترک کردم. از این مدت، سه چهار سال، یک ایرانی تبعیدی به شدت سیاسی بودم که دیدگاههای خود را برای این رسانه میفرستاد و پس از آن نویسنده و مترجم دائم و تحلیلگر این نشریهی جریانساز شدم.
از زمان توقف انتشار نسخه چاپی آن در ۳۱ امرداد ۱۳۹۲ (۲۲ اوت ۲۰۱۳) تا معلوم نیست چه مدت دیگر، سردبیر آن هستم.
در این سالها در یک کار صمیمی و کمنظیر گروهی هفت روز هفته و در تمام سال، هر کاری که جزو وظایف هیچ سردبیری نیست نیز انجام دادهام تا این دوقلوی پاک اهریمن کیهان در تهران، به فعالیت خود ادامه دهد و به همت مدیرمسئولش، نازنین انصاری، ادامه نیز خواهد داد.
این آخرین سرمقاله را از روی تخت بیمارستان مینویسم چون جسمم ناگهان از همین چندی پیش دیگر نمیکشد مثل همیشه و تا کنون قلم بزند؛ قلمی که نه تنها جز تکرار روشنگری، طرح ایده و آگاهی، و اصرار بر حق و مسئولیت مردم به عنوان شهروندان آزاد و دارای کرامت و حقوق انسانی حرف دیگری نزده، بلکه مسیر را نیز نشان داده: سقوط جمهوری اسلامی و غلبه بر گسست ۵۷ با تداوم ایدهی آزادی و تجدد انقلاب مترقی مشروطه و دستاوردهای مدرن پادشاهان پهلوی حول شاهزاده رضا پهلوی.
چه خوشبختی از این بالاتر که این راه و جریان سرانجام پس از سالها فریب «سازندگی» و «اصلاحات» و حیلههای دیگر، چنان بدیهی و غالب شده که حتا انواع استمرارطلبان اعم از اصولگرا و اصلاحطلب و غیره برای ربودن گوی «ملینمایی» به اشکال مضحک از یکدیگر سبقت میگیرند البته بدون آنکه بیش از ۲۵۰۰ سال مفهوم و فرهنگ پادشاهی در تاریخ ایران را به روی خود بیاورند.
همچنین «ملینما»هایی که همزمان پنجاه سال ایرانسازی پهلوی و نقش شاهزاده رضا پهلوی را در تحولات ایران امروز و تمایلات جامعه انکار و نفی میکنند، فقط سارقین موجسواری هستند که نمایش «ملیگرایی» به دلیل تمایل بارز و شدید جامعه به آنها تحمیلشده.
کیهان لندن در بیش از چهل سال حضور خود بیتردید یکی از تیمارگران ققنوس زخمی ایران در سالهای سکوت و خاکستر و فریب بوده که من نیز افتخار همکاری و نویسندگی و سردبیری آن را داشتهام. هیچ تردیدی نیست که جمهوری اسلامی خواهد رفت و ققنوس ایران بار دیگر در حالی از خاکستر خود بر خواهد خاست که هرکدام از ما که جز به آزادی و آبادی ایران و همزیستی و کرامت انسان نیندیشیده و جز برای آن زندگی و تلاش نکردهایم، ذرّهای از پیکر باشکوه و نیروی پرواز سرافراز آن خواهیم بود. هیچ تردیدی نیست که جمهوری اسلامی خواهد رفت و ققنوس ایران بار دیگر در حالی از خاکستر خود بر خواهد خاست که هرکدام از ما که جز به آزادی و آبادی ایران و همزیستی و کرامت انسان نیندیشیده و جز برای آن زندگی و تلاش نکردهایم، ذرّهای از پیکر باشکوه و نیروی پرواز سرافراز آن خواهیم بود.