این متن سخنرانی ۲۵ شهریور ۱۴۰۲ در تظاهرات روز مهسا امینی در شهر لاهه هلند است.
از آنجایی که در سن ۱۸ سالگی این انقلاب ننگین را تجربه کرده‌ام و می‌دانم چه اتفاقاتی می‌تواند بیافتد که باز ما چندین دهه دنبال آزادی باید بدویم، به همین خاطر من برخلاف سخنرانان دیگر می‌خواهم صحبتی داشته باشم برای آینده و برای اینکه چه باید بکنیم و رفتارمان چگونه باشد که گرفتار افرادی بی‌سواد ولی در درجات بالا نیافتیم. این شایسته‌سالاری است که در آینده باید داخل ایران پایه بگیرد.
هم‌میهنان،
در فرصتی که در سالگرد قتل حکومتی مهسا امینی دارم، می‌خواهم از حق‌خواهی، ارزش و اهمیت رواداری حقوقی و دوری از انتقام شخصی در مبارزه با حاکمیت خشن و ضد انسانی، سخن بگویم.
می‌دانیم که درخواست مجازات عاملان و آمران خشونت مقدس، از پایه‌ای‌ترین مطالبات حقوقی و مدنی است؛ و به باور من، این نوعی عالی از ادای احترام به منش و شخصیت کشته‌شدگان است. این طلب محاکمه عاملان و آمران کشتار است.
حضار محترم،
کشتارهای سال گذشته، از آغاز «جنبش زن زندگی آزادی» تاکنون، در ادامه و استمرار عملکرد خشن و سرکوبگرانه‌ای است که در ۴۴ سال گذشته، رژیم جمهوری اسلامی به آن در داخل و خارج ایران دست زده و جان هم‌وطنان ما را گرفته است؛ کشته‌شدگان ماه‌های اخیر، همانند مبارزان چهار دهه گذشته، خواهان حقوق انسانی، آزادی و مشارکت در نظامی دمکراتیک و ملی بودند. کشته‌شدگان هم‌وطن، خواهان آزادی پوشش- رفاه اجتماعی- تأمین زندگی و معیشت بودند.
همان‌طور که اشاره کردم، ما که هنوز زنده‌ایم و سودای رهایی وطن از فاشیسم مذهبی را در سرداریم، با ادای احترام به یاد و خاطره کشته‌شدگان، خواهان انتقام قانونی از خشونت‌طلبان مذهبی حاکم بر ایران هستیم؛ به باور من، تنها با جلوگیری از کشتار هم‌وطنان و بیرون راندن حاکمان ضد ملی و غیر مدنی فعلی است که می‌توان به وظیفه ملی خود در برابر نجات وطن و پیگیری خواسته‌های کشته‌شدگان رسید. با دستیابی به مطالبات ملی و مدنی خویش می‌توان با روانی آرام، شاهد امنیت خاطر شهروندان ایرانی و استقرار دولتی دمکراتیک در گذار از جمهوری اسلامی شد.
هم‌میهنان،
قصدم از بیان این مسائل، ابراز نصیحت و فراموش کردن جنایات رژیم نیست؛ قصدم ترسیم ایده و عملکرد حقوقی و قضایی است که داد کشته‌شدگان مبارز را از فرقه تبهکار اسلامیان، به دور از انتقام شخصی بگیریم.
ما ملت کبیریم، ایران را پس می‌گیریم.
