سیاست دوگانه نه‌تنها در میان دولت‌های غربی بلکه در نهادهای بین‌المللی مثل سازمان ملل موضوع تازه‌ای نیست. اگر بتوان این سیاست دولت‌های غربی را در ارتباط با «منافع ملی» آن‌ها توجیه کرد اما برخی اقدامات نهادهایی مثل سازمان ملل که رژیم‌های جنایتکار را در کمیته‌ها و کمیسیون‌های حقوق بشری دخالت می‌دهند با هیچ عذر و دلیلی قابل توجیه نیست.
اکنون معامله آمریکا و رژیم ایران که مفاد آن پنهان نگه‌داشته شده و طرفین فقط روی آزاد شدن میلیاردها دلار و مبادله گروگان‌های آمریکایی در ایران با تبهکاران محبوس رژیم در آمریکا مانور می‌دهند و تصویب «قانون مهسا» در مجلس نمایندگان ایالات‌متحده، هم‌زمان با سالگرد خیزش ملی ایرانیان، بار دیگر این دوگانگی را به نمایش می‌گذارد.
«قانون مهسا» که «اتحادیه ملی برای دموکراسی در ایران» (نوفدی) پیگیرانه به دنبال تصویب آن بود، یک طرح دوحزبی و فراجناحی است که به‌تازگی با ۴۱۰ رأی موافق و ۳ رأی مخالف در کنگره تصویب شد. ایلهان عمر نماینده اسلام‌گرا یکی از این سه نفر است. اگر مجلس سنا آن را تصویب کند، پس از امضای جو بایدن، دولت آمریکا موظف خواهد شد رهبر و مقامات ارشد جمهوری اسلامی و نهادها و بنیادها و شرکت‌های وابسته به آن‌ها را به دلیل نقض حقوق بشر تحریم کند.
دولت جو بایدن اما با شتاب و پیش از آنکه این قانون به تصویب نهایی برسد، ترجیح داده میلیاردها دلار پول بلوکه‌شده‌ی ایران را به سود جمهوری اسلامی آزاد کند و با این توجیه که بر استفاده‌ی آن جهت تأمین دارو و غذا «نظارت» خواهد داشت، می‌خواهد چند گروگان آمریکایی- ایرانی را از اسارت رژیم آزادکرده و با پس دادن چند تبهکار جمهوری اسلامی، از شرّ محاکمه آن‌ها نیز راحت شود.
کشورهای غربی از یکسو تبهکاران را تحریم و از سوی دیگر با آن‌ها معامله می‌کنند. آن‌هم درحالی‌که موفقیت اخاذی‌ها باعث شده که رژیم اسلامی عین دزد سر گردنه، آن را به کار و کسب خود تبدیل کند.
در این میان هشدار شاهزاده رضا پهلوی به «دولت کنونی آمریکا» اگرچه در ارتباط با معامله و اخاذی اخیر منتشرشده، اما موضع جدیدی از سوی این شخصیت سرشناس مخالف جمهوری اسلامی نیست. وی تقریباً چهار دهه پیش نیز که در سنین بیست‌سالگی بود اعلام کرد: «بدانید که هیچ دولتی دلش به حال ایران نسوخته است و نمی‌سوزد. هیچ خارجی منافع ملت ایران را به منافع خودش ترجیح نمی‌دهد؛ اما هیچ دولتی هم هرگز نمی‌تواند سرنوشت ایران را برخلاف خواست ملت ایران تعیین کند!»
اگر بخش اول این سخنان قدیمی در ارتباط با «ترجیح منافع ملی» از سوی کشورهای خارجی به تکرار در عمل ثابت‌شده است، اما بخش دوم آن در این روزها اهمیتی بیش از همیشه پیدا می‌کند: تنها ملت ایران است که می‌تواند با برانداختن جمهوری اسلامی نقطه پایان بر این معاملات بگذارد و فراموش نکند که چه کسانی، در داخل و خارج، نه در حرف بلکه در عمل، پشتیبانش بوده‌اند.
الاهه بقراط
