پوشش انسان تا زمانی که به عرف و عقیده و اقلیم برمی‌گردد، موضوعی عادی به شمار می‌رود. چنانکه تا پیش از وقوع انقلاب ۵۷ نه‌تنها در ایران بلکه در کشورهای دیگر نیز جز این نبود. پوشش زنان مناطقی از جنوب ایران به دلیل شرایط اقلیمی همان اندازه جذاب است که روسری‌های رنگارنگ زنان مناطقی از کشورهای اروپای شرقی و یا آسیای شرقی که تا پیش از فروپاشی جزو اتحاد شوروی به شمار می‌رفتند.
مشکل زمانیست که پوشش نه‌تنها به موضوعی سیاسی تبدیل می‌شود بلکه با قانون و مقررات به جامعه تحمیل می‌گردد.
اینکه اول فوریه در سال ۲۰۱۳ از سوی یک زن مسلمان در آمریکا «روز حجاب» نام‌گذاری می‌شود تا تأکیدی بر «بردباری مذهبی» باشد و از سال ۲۰۱۸ بازهم توسط زنی از تبار کشورهای مسلمان‌نشین در کانادا همان روز «نه به حجاب» نامیده می‌شود، از یکسو بیانگر اهمیت پوشش در هویت جنسیتی و حقوق زنان است و از سوی دیگر نشانگر مقاومت علیه زورگوییِ نه‌تنها حکومت بلکه خانواده و جامعه در تحمیل حجاب بر دختران و زنان جوامع و خانواده‌های سنتی مسلمان است.
در این میان، تحمیل حجاب و سرکوب هرروزه علیه زنان کم بود، شورای انقلاب فرهنگی جمهوری اسلامی روز ۲۱ تیر را نیز به‌عنوان « عفاف و حجاب» نام‌گذاری کرد! آن‌هم درحالی‌که رفتار مأموران گشت ارشاد اسلامی با مردم هیچ نشانی از «عفاف» ندارد و «حجاب»شان نیز پوششی برای مردم‌آزاری و گستاخی و تجاوز آن‌ها به حریم شهروندیست!
این‌همه در حالی است که حجاب اجباری یکی از بارزترین موارد نقض حقوق بشر و آزادی و اختیار انسان به شمار می‌رود! بااین‌حال جای تعجب دارد که چگونه می‌توان این نقض را در کشورهای غربی با عنوان «بردباری مذهبی» توجیه و از سوی دیگر رفتار خانواده‌های سنتی و مذهبی را که از کودکی برای سلب اختیار دختران خود تلاش می‌کنند، تحمل کرد و بعد از گسترش اسلام‌گرایی در جوامع باز و دمکراسی‌ها ابراز تعجب نمود!
حجاب اسلامی، پرچم آشکار اسلام‌گرایی است!
آن زنان بالغی هم که مدعی‌اند داوطلبانه و به اختیار آزادانه‌ی خویش از حجاب استفاده می‌کنند، از یکسو می‌بایست دلایل اصلی آن را در سنت و خانواده آن‌ها جست و از سوی دیگر تأکید کرد که در این صورت آن‌ها داوطلبانه با تبعیض علیه خود همراهی کرده و چه‌بسا بدون اینکه بخواهند، پرچم اسلام‌گرایی را حمل می‌کنند! هرگاه سیاست و اسلام‌گرایی از «حجاب» زدوده شد، آنگاه شاید بتوان تصور کرد که این پوشش باری غیر از اهداف سیاسی و خودنمایی مذهبی دارد و یک «انتخاب» فردیست؛ چنانکه پیش‌تر و قبل از وقوع انقلاب اسلامی در ایران چیزی جز این نبوده است!