از تمام سال‌های گذشته جمهوری اسلامی در پی آن است تا آثار و شواهد جنایات خود را در زندان‌ها و آرام‌ستان‌ها از بین ببرد.
چند سال پیش که محمدباقر قالیباف شهردار تهران بود اعلام شد که قرار است زندان اوین به پارک تبدیل شود! گذشته از اینکه اشتهای سیری‌ناپذیر مقامات و نهادهای جمهوری اسلامی از جمله شهرداری پایتخت در زمین‌خواری می‌توانست انگیزه اصلی برای مالکیت منطقه‌ی خوش آب و هوایی باشد که این زندان در آن بناشده، اما مهم‌تر از آن پاک کردن آثار جنایاتی است که خاک اوین بر آن‌ها گواهی می‌دهد. ولی گویا به دلیل کمبود جا برای زندانیان تازه آن‌هم باوجود افزایش زندان‌های استان تهران فعلاً بالا کشیدن زمین‌های اوین منتفی شده است.
از سوی دیگر از بین بردن آرام‌ستان خاوران که زندانیان دهه شصت خورشیدی به‌صورت فردی و گروهی در آنجا به خاک سپرده‌شده‌اند نیز تاکنون ناکام مانده است.
جمهوری اسلامی نه‌تنها در ارتباط با مشکلاتی که از حل آن‌ها ناتوان است بلکه برای فراموشی جنایاتی که مرتکب شده نیز روی گذشت زمان حساب بازکرده است با این خیال که پدران و مادران و فرزندانی که عزیزان خود را در سراسر ایران ازدست‌داده‌اند، جای خود را به نسل‌های تازه‌ای می‌دهند که اوین و خاوران و اماکن مشابه دیگر برایشان اهمیتی ندارد! غافل از اینکه دستگاه بی‌امان سرکوب همواره خوراک تازه‌ای برای زندان‌ها و خاک خونین ایران تدارک می‌بیند و نسل به نسل بر خانواده‌های داغ‌دیده و سوگوار افزوده می‌شود!
نه‌فقط دگراندیشان سیاسی بلکه بهاییان نیز درگذشتگانشان از گزند جمهوری اسلامی در امان نیستند. بهاییان در ایران نه‌تنها از تحصیل و کار و زندگی عادی و داشتن حتا شغل آزاد محروم‌اند و کسب‌وکار و خانه و کاشانه آن‌ها یا غصب شده و یا به آتش کشیده و تخریب و تعطیل می‌شود بلکه مردگان آن‌ها نیز آرامش ندارند. ممنوعیت خاک‌سپاری و تخریب مزار آن‌ها در شهرهای مختلف، قصه‌ایست پر از اشک چشم که پایانی در این رژیم برای آن قابل‌تصور نیست.
بهار سه سال پیش سازمان‌های حقوق بشری گزارش مفصلی از تخریب گورهای گروهی کشتار سال ۶۷ منتشر کردند. ازقضا آرام‌ستان بهاییان در تهران در همسایگی خاوران قرار دارد.
در روزهای اخیر دوباره خبرهایی از مخدوش کردن خاوران و آزار بازماندگان بهاییان منتشرشده است. این بار گویا به بهانه‌ی افزایش فاجعه‌بار مرگ‌ومیر براثر کرونا به بهاییان گفته‌اند می‌بایست عزیزان خود را بین قبورشان و یا در خاوران دفن کنند و در خاوران نیز گورهای جدید ۲ و ۳ طبقه برای مردگان جدید کنده‌اند. حال‌آنکه هم‌خانواده‌های بهایی که برخی از بازماندگان اعدام‌شدگان نیز هستند و هم‌خانواده‌های کشته‌شدگان خاوران نسبت به خاکی که عزیزانشان در آن آرام‌گرفته‌اند حساسیت دارند و این اماکن را به‌درستی بخشی از تاریخ دردمند ایران معاصر می‌دانند. تاریخی که ایران برای تکرار نشدنش موظف به ثبت و به خاطر سپردن آن از جمله در اوین و خاوران است.
الاهه بقراط