۱) نقد کنید: به زمین و زمان ناسزا بگوید و ناله کنید. هر مصیبتی را به سرمایه‌داری نسبت دهید، جنگ، قحطی، سرکوب، استثمار، نابرابری اقتصادی و تخریب محیط‌زیست گزینه‌های خوبی‌اند.
۲) رؤیابافی کنید: یک سوسیالیسم آرمانی و تخیلی تصویر کنید که در آن‌همه‌چیز دموکراتیک، صلح‌آمیز، برابر و بدون تبعیض است. یادتان نرود خاطرنشان کنید در این بهشت همه‌چیز دولتی است، ولی وارد جزئیات نشوید. به‌ویژه در مورد اینکه در واقعیت چطور این بهشت بناست محقق شود، مطلقاً حرفی نزنید.
۳) ندیده بگیرید: اقتصاددان‌ها، دانشمندان علم سیاست و مورخان در مورد امکان‌ناپذیری سیستم مطلوب شما زیاد حرف می‌زنند، ولی توجهی نکنید و آن‌ها را نادیده بگیرید. در مورد اهمیت مالکیت خصوصی و بازار زیاد می‌شنوید، ولی حرف خودتان را بزنید و کوتاه نیایید.
۴) همبستگی ایجاد کنید: چند حکومت نظیر چین، روسیه و کوبا که در گذشته پا در مسیر سوسیالیسم را گذاشته‌اند را انتخاب کنید و مدام از آن‌ها یاد کنید، اگر فلان دولت سوسیالیست هم در انتخابات پیروز شد و سرکار آمد، حواستان باشد که از برخی سیاست‌های آن‌که به دردتان می‌خورد (کاهش فقر و بی‌سوادی و…) دستکم برای مدتی تعریف کنید.
۵) محکوم کنید: وقتی تکلیف عروس‌های تعریفی (رژیم‌های گام قبلی) مشخص شد و جنگ و قحطی و سرکوب و استثمار آن‌ها خود را نشان داد، به مداخله خارجی، تحریم کشورهای سرمایه‌داری و ضدانقلاب‌های داخلی اشاره‌کنید و آن‌ها را محکوم کنید.
۶) انکار کنید: اگر دیدید کار جدی‌تر از این حرف‌هاست که بشود همه مشکلات را به مداخله خارجی و تحریم و مانند آن نسبت داد، شدت و وخامت مشکلات را انکار کنید و اگر ممکن بود کلاً زیر میز بزنید.
۷) نام‌ها را عوض کنید: اگر دید کار افاقه نکرد و رژیم‌های سوسیالیست آنقدر تباهی به بار آورده‌اند که نمی‌شود فرافکنی کرد و امکان انکار هم نیست، خود را نبازید، حق‌به‌جانب بگویید که آن رژیم‌ها سوسیالیست واقعی نبودند!
۸) بازگشت به مرحله نخست
این نسخه مجرب را به کار بگیرید، جواب پس داده است و الله‌اعلم.
کانال راهبرد/امیرحسین خالقی