باوجود گذشت چند ماه از تشخیص بیماری کُرونا و گسترش آن در تمامی نقاط ایران، هنوز اقدامی مسئولانه از سوی حکومت جمهوری اسلامی برای مقابله با آن و رعایت سلامت انسان‌ها صورت نگرفته است؛ تردیدی نیست که بی‌لیاقتی و ناکارآمدی رژیم در برابر ایرانیان ناشی از ماهیت ضدمردمی و غیر دمکراتیک آن بوده و نشانگر ایده‌های خرافی و غیرعلمی است که در چهل سال گذشته، آمران رژیم بر پایه آن توانسته‌اند اهداف فاشیستی و مذهبی را به جایگاه ظهور برسانند.
ماجرا از زمانی شروع شد که رژیم جمهوری اسلامی برای پیشبرد اهداف ضد ایرانی خود و پرده‌پوشی بر جنایاتش در سرکوب مخالفان در آبان ۹۸ و سرنگونی هواپیمای مسافربری اوکراینی، ورود و شیوع ویروس کُرونا به ایران را از شهروندان ایران و افکار عمومی پنهان کرد. رژیم با این تصور که بتواند مراسم ضد ملی ۲۲ بهمن را برگزار کرده و انتخابات فرمایشی را از سر بگذراند، فرصت کنترل و مهار ویروس کُرونا را از بین برد و بخش عمده‌ای از شهروندان را به این بیماری گرفتار کرد؛ مسئله وقتی حادتر شد که رژیم در ادامه سیاست‌های خشن و غیرمعقول خود، همراهی جامعه جهانی را از دست داد و زمانی با تصرف و مصادره کمک‌های نقدی و غیر نقدی برخی از کشورها و زمانی دیگر با اعمال فشار بر مجامع بین‌المللی و درخواست باج و اخاذی از آن‌ها، مانع دسترسی ایرانیان به لوازم و کمک‌های پزشکی شد. برخورد غیرانسانی با گروه اعزامی پزشکان بدون مرز و ارسال کمک‌های پزشکی خارجی به تروریست‌های لبنانی و یمنی، بخشی از این رفتارهای ضد ایرانی جمهوری اسلامی هستند که در ماه‌های گذشته شاهدش بودیم.
بااین‌حال، برخوردهای فاشیستی رژیم منحصر به این مسائل و موارد نبوده است؛ درحالی‌که ملت ایران گرفتار ویروس کُرونا و گسترش آن است، عوامل قضایی رژیم به صدور احکام اعدام برای مخالفان مبادرت کرده و دستگیرشدگان آبان ماه هنوز در بلاتکلیفی هستند. بی‌تردید فضای غیربهداشتی و عدم رعایت قرنطینه پزشکی در زندان‌ها، باعث افزایش ویروس در بین آن‌ها شده و بعضی از زندانیان را در معرض مرگ‌ومیر قرار داده است. چنانکه با گذشته نزدیک به چهار ماه از فاجعه ضد انسانی سرنگون شدن هواپیمای مسافربری توسط موشک‌های سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، نه جعبه سیاه هواپیما خوانده‌شده و نه عوامل و دست‌اندرکاران آن به دادگاه کشیده شده‌اند. رژیم جمهوری اسلامی اگرچه با بی‌مبالاتی و عدم توجه به شرایط بهداشتی و پزشکی ایرانیان، بی‌لیاقتی و ناکارآمدی خود را عیان کرده، اما در برخورد خشن و غیرمسئولانه با شرایط اجتماعی و موقعیت زندانیان و بخش‌هایی از محیط‌های کار و اشتغال، با دستاویز قرار دادن ویروس کُرونا، از حداقل وظایف حکومتی شانه خالی کرده است؛ برخوردهای دوگانه و عدم هماهنگی بین آمران وزارت‌های بهداشت و کشور و یاوه‌گویی‌ها و دروغ‌گویی‌های حسن روحانی از یکسو و خرافه پراکنی و تشویش اذهان عمومی توسط علی خامنه‌ای از سوی دیگر، شرایط اجتماعی- سیاسی و اقتصادی ایران را در بحرانی فزاینده و ضد ملی قرار داده است. هنوز هیچ آمار واقعی و دقیق از تلفات این ویروس در ایران منتشرنشده؛ هنوز هیچ راهکار درست و علمی برای مقابله با آن تهیه و اعمال نشده و هنوز هیچ برنامه‌ای برای روشن کردن شرایط قرنطینه و تأمین معیشت ایرانیان، تدوین و اجرا نمی‌شود. درواقع بی‌مسئولیتی و ناکارآمدی رژیم جمهوری اسلامی، ایران و ایرانیان در میانه‌ی یک فاجعه‌ی بهداشتی و سلامتی روزافزون قرارگرفته که آینده همگانی کشور را با خطرات جدی مواجه ساخته است.
بنا بر آنچه از وضعیت فعلی و ویروس زده‌ی کشورمان ایران آوردم، معلوم می‌شود که شهروندان ایران گرفتار بی‌مسئولیتی و ناکارآمدی رژیمی شده‌اند که با پنهان‌کاری در ورود و شیوع ویروس کُرونا و فریبکاری حکومتی، باعث سرایت و گسترش ویروس شده و با اشاعه خرافات دینی، باورهای آخرالزمانی و کمبود لوازم و شرایط پزشکی، شرایط بیماری را به‌سوی یک آسیب ملی و وضعیت غیرقابل‌تصور می‌راند. درحالی‌که می‌دانیم، گذر از وضعیت فعلی سلامتی و امنیت عمومی ایرانیان، با اطلاع‌رسانی واقعی و تحقق شرایط ویژه ویروس‌زدایی میسر بوده و تمامیت جمهوری اسلامی باوجود و اعمال ایده‌های آخرالزمانی و خرافه‌های دینی و رفتارهای خشونت‌آمیز و ضد ملی و غیرانسانی، امنیت خاطر و آزادی ملی را برای ایران بیش از قبل به تأخیر خواهد انداخت. میرزا عبدالرحیم طالبوف در «کتاب احمد»(ص ۳۷) راجع به شیوع خرافات و بی‌محلی به علوم جدید و پزشکی در دوران شیوع طاعون و وبا در قرن گذشته ایران می‌گوید «… از تنبلی و کاهلی که عین جاهلی است، کارهای مخصوص خودشان را به خدا می‌گذارند و منتظر می‌شوند که ملائک از آسمان آمده خانه آن‌ها را جاروب خواهد زد. معلوم است در این صورت حیوانات مضره به کثرت تولید گردد و آن‌طور ناخوشی‌های وحشت‌افزا را، از قبیل طاعون و وبا و تیفوس دچار شوند…»
*عنوان مقاله برگرفته از این کتاب است: «مصیبت وبا و بلای حکومت؛ مجموعه مقالات»؛ هما ناطق؛ انتشارات گستره، تهران، ۱۳۵۸