ورشکستگی معنوی و سقوط آزاد موازین اخلاقی، یک فاجعه است. تاریخ نشان داده است که ملت‌ها می‌توانند از بزرگترین مصائب سیاسی و مالی جان سالم بدربرند. زمانی که در سال‌های سی میلادی بی‌سابقه‌ترین بحران اقتصادی در آمریکا رخ داد و یک شبه میلیون‌ها نفر سرمایه، شغل و حتی خانه و زندگانی خود را از دست دادند و به تکدی در کوچه‌ها روی آوردند، کمتر کسی گمان می‌برد که در فاصله کمتر از ده سال، یکبار دیگر همان کشور و همان مردم، به شرایطی بهتر از پیش دست یابند. پس از جنگ جهانی دوم از کشور آلمان جز نام، و آن هم نامی نه چندان نیک بر جای نمانده بود. شهر‌ها ویران، کارخانه‌ها نیمه سوخته و مخروب و سراسر خاک کشور تحت اشغال قوای متفقین قرار داشت. نیمی از کشور را روسیه کمونیست بلعیده بود و نیم دیگر تحت اشغال قوای آمریکا ، انگلیس و فرانسه بود. چه کسی گمان می‌کرد که در مدت زمانی کمتر از دو نسل، همان کشور ویران شده ، یکبار دیگر به بزرگترین قدرت اقتصادی اروپا تبدیل شود.
تاریخ پر است از نمونه‌هایی این گونه. شکست نظامی، ویرانی اقتصادی و حتی انواع سوانح هسته‌ای، از نوعی که ژاپن متحمل آن شده، نتوانسته است هستی و تداوم کشورها و ملت‌ها را تهدید کند. بلکه بر عکس، واکنش ملت‌های زنده به چالش‌های بزرگ همیشه مثبت و سازنده بوده است.
بزرگترین زیان جمهوری‌اسلامی، فساد گسترده‌ای است که به ملت و کشور ایران تحمیل کرده است. دیگر خرابی‌ها همه جبران پذیرند ولی فساد اخلاقی و اجتماعی آنچنان که امروز در جامعه ایران مشاهده می‌شود، شیوع و گسترش آن از میکروب وبا و طاعون مرگبار‌تر است. ابعاد فساد حکومتی امروز آنچنان گسترده است که حتی پیچ و مهره‌های رژیم را نیز به وحشت افکنده است. احمد توکلی نماینده تهران در مجلس رژیم، روز سه شنبه ۲۰ اسفند ( ۱۱ مارس)، در مصاحبه با خبرگزاری فارس، سخن از “فساد سیستماتیک” به میان آورده و این چنین به عمق فاجعه اذعان می‌کند: ” ما به مرحله فساد سیستماتیک رسیده‌ایم. یعنی به مرحله‌ای از فساد که نهاد‌های مسئول مبارزه با فساد نیز خودشان به درجاتی از فساد مبتلا هستند… در بخش عمومی اصل بر این است که تصمیمات بر اساس حفظ مصالح عمومی اتخاذ می‌شوند. خیر‌خواهی و دانایی، در اتخاذ تصمیم و در اجرا هم توانایی پیش فرض است. حال اگر ملاک تصمیم‌گیری به منافع شخصی، تباری، گروهی، حزبی و یا خارجی تبدیل شود، فساد دامنه‌دار آغاز می‌شود.” اگر این نماینده مجلس رژیم در کلیات سخن می‌گوید، ناظران بی‌طرف از صراحت کلام بیشتری برخوردارند. بر مبنای آخرین گزارش “سازمان شفافیت بین‌المللی” (Transparency International) رتبه ایران در میان ۱۷۸ کشور مورد مطالعه، به رتبه ۱۶۸ سقوط کرده است. طی یک دوره بیست ساله، یعنی از آغاز انتشار گزارش‌های سالانه سازمان در سال ۱۹۹۳ میلادی، رتبه ایران در گزارش‌های سالانه این سازمان و در رده‌بندی جهانی “شاخص فساد” همواره در حال سقوط بوده است. چراکه هر سال میزان فساد بر سال پیشین فزونی یافته است.
از فساد حکومتی تا ورشکستگی معنوی:
اگر همه عوارض و زیان‌های اقتصادی حکومت جمهوری‌اسلامی را از روز نخست تا به امروز محاسبه کنیم، سر به فلک خواهد کشید. از آدم‌کشی، کشتار هزارها جوان و دانشجو، فرار مغزها از کشور، هشت سال جنگ خانمانسوز، زیان‌های ناشی از گروگانگیری ، هوسبازی هسته‌ای، فدا کردن منابع کشور در ماجراجویی منطقه‌ای و همه بر روی هم، در برابر لطمه‌ای که این رژیم به معنویات کشور زده است، رنگ می‌بازد. ضرر و زیان مادی جبران‌پذیر است، دیگر کشورها در جنگ و انقلاب بسیار متضرر شده‌اند، اما در سایه پشتکار و فداکاری از عهده جبران بر آمده‌اند.
در شرایط عادی ملت ایران نیز از چنان توانائی، هوش و درایتی بر خوردار است که بتواند از عهده جبران خرابی‌ها و کجروی‌های حکومتگران برآید. به شرط آنکه دامنه فساد حکومتی جامعه را فاسد نکرده باشد. جامعه‌ای که فاسد شده، دروغگویی، خیانت در امانت و هتک حرمت دیگران را پیشه کرده باشد محکوم به فناست. امروز بزرگترین سد مقاومت در برابر خرابکاری‌های رژیم فاسد اسلامی، تاکید و تکیه بر معنویات است. در برابر دروغ پراکنی، خرافه پروری و عوام فریبی رژیم، پایبندی اخلاقی و اشاعه راستگویی، صداقت و امانت‌داری، مهمترین وسیله برای نجات کشور است.
در سراسر تاریخ بشری تنها آن ملت‌هایی موفق شده‌اند ققنوس‌وار از میان آتش و خاکستر انقلاب و جنگ و ویرانی، کشور خود را نجات دهند که از لحاظ اخلاقی در امان مانده‌اند. امروز بزرگترین تهدید علیه میهن و مردم ما نفوذ و اشاعه فساد و تباهی حکومتی یا به قول نماینده مجلس اسلامی فساد سیستماتیک در جامعه است.
پاریس جمعه، ۲۰۱۴/۰۳/۱۴