سفر مجدد احمدی نژاد به عنوان ناظر به آخرین جلسه سازمان همکاری شانگهای یکبار دیگر ورشکستگی سیاست خارجی این رژیم را نمایانتر می سازد. بسیار جالب است که آقای احمدی نژاد نه به عنوان عضو، بلکه طفیلی، سال ها است که به این جلسات می رود و تقاضای عضویت می کند و هر بار با جواب منفی دو عضو اصلی این گروه یعنی روسیه و چین مواجه می شود.
سازمان همکاری شانگهای به دلیل تخفیف تنش میان روسیه و چین ایجاد شد. به قول خودشان” تعمیق اعتماد نظامی در مناطق مرزی” هدف اصلی این سازمان بود. سپس دیگر کشورهای جدیدالتأسیس یعنی جمهوری های سابق شوروی همانند قرقیزستان، ازبکستان، تاجیکستان و مغولستان به این سازمان پیوستند. در سال دو هزارو چهار پاکستان و هند نیز نه به عنوان عضو بلکه ناظر به این گروه دعوت شدند و سرانجام احمدی نژاد هم بر اساس اصرار زیاد تنها به عنوان ناظر در این جلسات شرکت میکند و چند بار هم درخواست عضویت کرد که با مخالفت دیگر اعضاء مواجه شد.
هدف اصلی این سازمان ایجاد یک محیط سالم است برای رابطه میان چین و روسیه. از بدو تأسیس، این سازمان غیر نظامی کردن مرز بین چین و شوروی سابق را هدف اصلی خود قرار داده بود. مشارکت احمدی نژاد در این جمع را باید صرفاً سمبلیک و یا به اصطلاح برای خالی نبودن عریضه به حساب آورد. برای این سازمان مسائل امنیتی در آسیای میانه ازنوع تروریسم، جدایی طلبی و افراطی گری به عنوان مشکلات منطقه به حساب می آیند و از این رو ساختار منطقه ای این گروه ضد تروریسم است. بنابراین مشارکت جمهوری اسلامی در این جمع بسیار شگفت انگیز به نظر میرسد. تاکنون این سازمان و یا گروه جز حرف و وعده عملی انجام نداده است و در واقع می شود گفت دست آورد مهم این نشست توافق درموردتشکیل یک شورای مشترک بانکی بین کشورهای عضو سازمان بوده است که هدف از تأسیس آن تسهیل در فراهم آوردن سرمایه مورد نیاز برای اجرای پروژه های مشترک میان این کشورها است. اما در این مورد هم با اینکه چندین کنفرانس و جلسه بین المللی تشکیل شده جز حرف و پیشنهاد نتیجه ای بدست نیامده است. مثلاً در جلسه نوامبر دو هزار و هفت این گروه روسیه پیشنهاد بنیانگذاری یک تشکیلات بین المللی به نام ” باشگاه انرژی” را داد و سپس بعد از آنکه نتوانست با قطر و ایران در این مورد به توافق برسد باشگاه انرژی نیز به دنبال دیگر خواب و خیال ها به فراموشی سپرده شد.
احمدی نژادسوراخ دعا راگم کرده است
اصرار احمدی نژاد به مشارکت در این جلسات نه تنها کوچکترین سودی برای ایران نداشته بلکه بیش از پیش به انزوا و تضعیف مواضع ایران در جهان امروز کمک کرده است. سایر کشورهایی که در این سازمان مشارکت دارند در عین حال در بیشترسازمان های بین المللی دوش به دوش کشورهای غربی همکاری میکنند. مثلاً چین و روسیه عضو گروه هشت وگروه بیست هستند و از سوی دیگر با اتحادیه اروپا توافقنامه های همکاری دارند و هرگز خود را از اقتصاد و سیاست جهان منزوی نساخته اند. سران نظام اسلامی یعنی احمدی نژاد و اربابش هنوز در چهارچوب جنگ سردتفکرو زندگانی میکنند و متوجه نشده اند که آن دوران به انتهای خود رسیده است و در جهان امروز به نحو بیسابقه ای سیاست و اقتصاد آمریکا ، اروپا، روسیه و چین بیش از آنکه با هم رقابت یا دشمنی داشته باشند در مسیر همکاری و توسعه و رقابت دوستانه گام بر می دارند. این اشتباه محاسبه جمهوری اسلامی برای ملت ایران بسیار گران تمام شده است.
در واقع باید در ارزیابی و حلاجی سیاست خارجی جمهوری اسلامی بیشتر به این اصل بپردازیم که جز غرب ستیزی عامل دیگری در این سیاست وجود ندارد. جمهوری اسلامی سی و سه سال است که آرزوی مرگ آمریکا و نابودی اسراییل را در سر می پروراند بدون آنکه حتی بکبار توانسته باشد نشان دهد که از برآورده شدن چنین اهدافی چه سودی عاید ملت ایران خواهد شد و متقابلاً اصرار و ابرام بر روی این شعار های رنگ باخته و پیش پا افتاده چه مضار و مصائبی برای منافع ایران ایجاد کرده است. حتی یکبار هم در این همه سخنرانی، موعظه و روضه خوانی، این رژیم نتوانسته است دلیلی عرضه کند تا بتواند سیاست خارجی شکست خورده و منفور خود را حتی در ظاهر توجیه کند. زمانی که چین کمونیست از بهترین روابط اقتصادی با آمریکا برخوردار است و نخست وزیر و رئیس جمهور روسیه یار غار رهبران کشورهای اروپایی و آمریکا هستند این شعارها و افکار پوسیده سران جمهوری اسلامی جزعقب ماندگی چه مبنا و معنایی میتواند داشته باشد؟
“اخلاق ایرانی ها به غرب نزدیکتر است تا چینی”
فضاحت این کار به جایی رسیده است که حتی عوامل شناخته شده و هواداران پر و پا قرص جمهوری اسلامی نیز زبان به شکوه و شکایت گشوده اند. طبق گزارش خبر آنلاین، مورخ شانزدهم خرداد، اسدالله عسگر اولادی رئیس سابق اطاق بازرگانی ایران و تاجر باسابقه و دست پرورده نظام جمهوری اسلامی از این همه تسلط چین بر بازار ایران به تنگ آمده است و می گوید” این را فراموش نکنیم که مردم ما دوست دارند که از کالاهای غربی خریداری و استفاده کنند. بیشتر کارخانه های یزرگ داخل کشور ساخته کشورهای غربی مانند آلمان،انگلیس، ایتالیا و بخش کمتری نیز فرانسه است. بیشتر کارخانه های نساجی داخل کشور ساخت ایتالیا است و از آن طرف نیز بیشتر کارخانه های دارو سازی و فن آوری آلمانی است. ماشین آلات ما نیز اکثراً ساخت انگلیس است. بنابراین همه ما علاقه داریم که کالاهای غربی بخریم اما به دلیل شرایط امروز ناچار هستیم برای تأمین لوازم یدکی کارخانه های خود کالا ها را از چین خریداری و وارد کشور کنیم”. او سپس در بخش دیگری از مطالب خود می افزاید: ” ما به چینی ها هم اعلام کرده ایم که اگر ایران با غرب آشتی کند دیگر از این خبر ها نیست که ما با شما مراودات آنچنانی داشته باشیم. من بار ها در چین به مسؤولان این کشور گفته ام که ما را اذیت نکنید و اگر ما امروز شما را تحویل میگیریم به خاطر آن است که کشورهای غربی ما را تحویل نمیگیرند. در واقع اخلاق ایرانی ها به غرب نزدیکتر است تا چینی ها برای آنکه ما سابقه ارتباط دویست ساله با غرب داریم در حالیکه با چین نزدیک بیست و پنج سال است که ما این ارتباط را برقرار کرده ایم. چینی ها بداخلاق هستند اما غربی ها خوش اخلاق هستند هرچند که در باطن بداخلاق هستند! بنابراین من معتقد هستم که تحریم ها دائمی نیست و طرفین روزی با هم به تعأمل میرسند اما آنکه بیشتر مقاومت کند برنده این میدان است”. این نظر یک تاجر اسلامی امروز ایران است. نظر کسی است که هرچه دارد و ندارد متعلق به این رژیم است اما او نیز ناچار شده است که این چنین از سیاست تجاری چین انتقاد کند. مسئله اصلی جمهوری باغرب چیست؟
سؤالی که باید مطرح کرد این است که اشکال اساسی جمهوری اسلامی با کشورهای غربی چیست؟ امروز مسأله استفاده نظامی از انرژی هسته ای مطرح است و پیش از آن مسأله دخالت ایران در امور افغانستان و عراق مطرح بود و باز پیش از آن گرفتار جنگ با عراق بودیم. شاید بهتر باشد برای بهتر شناختن عامل این همه مصیبت برای ملت ایران به بررسی ماهیت نظام جمهوری اسلامی و چگونگی شناخت سران آن از دنیای امروز بپردازیم. در چنین تفحص و بررسی آنچه بیشتر از همه تکان دهنده است عدم اطلاع و سواد سران و رهبران نظام از واقعیت های سیاسی و اقتصادی جهان امروز است. نحوه هدایت سیاست خارجی ایران توسط این نظام بیش از هر چیز شبیه مستقر کردن یک راننده نابینا در پشت فرمان یک اتوبوس حامل مسافر است. بزرگترین گناه چنین راننده ای تقبل مسؤولیتی است که در انجام آن از توانایی کافی برخوردار نیست. شاید یکی از دلایل تداوم این نظام و سیاست خانمانسوزآن تعصبات مذهبی و ضد غربی بخشی از هموطنان ما باشد. اگر این فرض را هم قبول داشته باشیم باز باید اذعان کرد که این دشمنی با غرب و تمدن و جهان پیشرفته مسلماً نماینده تفکر اکثر هموطنان ما نیست. یک اقلیت کوچک با در دست داشتن همه وسایل سرکوبی و مردم ستیزی توانسته اند زمام امور یک کشور بزرگ و ملت تاریخی را این چنین در دست خود قبضه کنند. شاید بتوان مدعی شد که ریشه های این غرب ستیزی را باید در تبلیغات مداوم کمونیستی و ضد آمریکایی سال های پیش از انقلاب جستجو کرد. به احتمال زیاد وابستگی و تعلق نظام گذشته به نیمه غیر کمونیست جهانِ آنروزاز سوئی، وتبلیغات مداوم چپ آنزمان آنچنان زمینه ضد غربی شدیدی در جامعه ایران ایجاد کرد که رژیم اسلامی بتواند با سوء استفاده از آن جو شرایط مرگبار امروز را بر ملت ایران تحمیل کند. اگر جنگ سرد پایان نیافته بود مسلماً امروز جمهوری اسلامی به وضع فلاکتباری دچار نمی شد. طرز تفکر و دید آن ها و جهان بینی شان بر پایه تصورات باطل و کهنه جنگ سرد بنا شده است.
این مایه تعجب است که امروز باید یک بازرگان حزب اللهی همانند عسگر اولادی شهامت آنرا داشته باشد که بگوید مردم ما دوست دارند از کالا های غربی خریداری و استفاده کنند و در گفتگو با همتای چینی خود اذعان کند که اگر امروز ما شما را تحویل میگیریم به خاطر آن است که غربی ها ما را تحویل نمی گیرند. این او است که می گوید “اخلاق ما به غربی ها نزدیک تر است تا چینی ها چون ما رابطه دویست ساله با آن ها داریم”. کدام روشنفکر ایرانی در برون یا درونمرز این شهامت را داشته است که چنین بی محابا در مورد تعلق خاطر ایرانیا ن به غرب سخن گوید. اگر جمهوری اسلامی توانسته است این چنین بر کرسی حکومت محکم نشیند دلیل اصلی آن را باید در ضعف اخلاقی و سیاسی سرکردگان جامعه خودمان جستجو کنیم.
پاریس
پنجشنبه، ۲۰۱۳/۰۴/۱۱